Rangita de Silva-de Arwis, dyrektor ds. programów międzynarodowych, The Spangenberg Group, West Newton, Massachusetts, USA:
W większości stanów do pomocy prawnej z uwagi na ubóstwo uprawnione są osoby, których dochód nie przekracza 125% federalnego wskaźnika ubóstwa określanego przez Departament Zdrowia i Opieki Społecznej dla całego kraju. Niektóre stany wymagają, aby strona nie przekraczała 150%-250% federalnego wskaźnika ubóstwa. W innych stanach bierze się pod uwagę tzw. „faktyczne ubóstwo” – potrzebę po stronie wnioskodawcy – a więc standard jest bardziej elastyczny, pozostawiając więcej uznaniowości Biuru Obrońcy Publicznego albo koordynatorowi pomocy dla ubogich. Niektóre stany biorą pod uwagę czynniki takie, jak zwyczajowy koszt usługi adwokackiej w podobnej sprawie. Na przykład, w przypadku, gdy adwokat jest wynagradzany na podstawie stawki godzinowej w wysokości 300 dolarów, klient nie jest w stanie pokryć takiego wydatku ze swoich dochodów. Niekiedy klient musi skontaktować się z dwoma, trzema prawnikami i ustalić, jaki byłby koszt ich usług, a jeśli go nie stać na ich opłacenie, to złożyć koordynatorowi pomocy dla ubogich pismo adwokata stwierdzające, że klienta nie stać na jego usługi. Jeśli oskarżony nie spełnia kryteriów ubóstwa, może wnosić przed sądem o ponowne rozpatrzenie wniosku o wyznaczenie obrońcy z urzędu, a zatem ostateczna decyzja należy w tej kwestii do sądu. Na przykład w niektórych stanach (jak Wiscon- sin) sąd, przed którym toczy się postępowanie, jest zobowiązany do zbadania, czy w przypadku, gdy oskarżony nie kwalifikuje się do wyznaczenia mu obrońcy z urzędu [z powodów finansowych], nie przemawiają za tym względy dobra wymiaru sprawiedliwości. A zatem sąd ma zwykle szersze uprawnienia, niż wynikałoby to z zaleceń w sprawie pomocy publicznej.
Read More