Category Prawo w nieruchomościach

Art. li». [Stwierdzenie wygaśnięcia użytkowania] 1. Nieruchomości rolne Skarbu Państwa znajdujące się w użytkowaniu spółdzielni, osób fizycznych, a także innych niepaństwowych jednostek organizacyjnych, pozostają nadal w ich władaniu na dotychczasowych warunkach do chwili zawarcia z Agencją umów, o których mowa w rozdziałach 6 i 8.

Jeżeli zmiana warunków dotychczasowego użytkowania nieruchomości nie nastąpi w terminie określonym w art. 13 ust.

Art. 154. |Zasady wybor- Wyboru właściwego podejścia oraz metody

1 techniki szacowania nieruchomości dokonuje rzeczoznawca majątkowy, uwzględniając w szczególności cel wyceny, rodzaj i położenie nierucho-mości, funkcję wyznaczoną dla niej w planie miejscowym, stopień wypo-sażenia w urządzenia infrastruktury technicznej, stan jej zagospodarowania oraz dostępne dane o cenach nieruchomości podobnych.

Art. 155. |Dane o nieruchomościach] 1. Przy szacowaniu nieruchomości wykorzystuje się wszelkie dostępne dane o nieruchomościach, zawarte w szczególności w:

– księgach wieczystych,

– katastrze nieruchomości,

– ewidencji sieci uzbrojenia terenu,

– tabelach taksacyjnych i na mapach taksacyjnych tworzonych na pod-stawie art. 169,

– planach miejscowych,

– wykazach prowadzo...

Ocenę spełnienia kryteriów niezamożności oraz decyzję o przyznaniu pomocy prawnej można jednak z sądów „wyprowadzić”. Tak jak biura obrońcy publicznego w przypadku spraw karnych, tak i w sprawach cywilnych czy administracyjnych stworzyć można instytucje zajmujące się udzielaniem pomocy prawnej ubogim. Najprościej byłoby to zrobić na poziomie powiatów, gdzie istnieją już zresztą „powiatowe centra pomocy rodzinie” i „powiatowi rzecznicy praw konsumenta” . Takie powiatowe centra pomocy prawnej mogłyby spełniać wielorakie funkcje, synchronizując i skupiając wysiłek Państwa. Byłoby im łatwiej sprawdzać kryterium zamożności wnioskujących, zwłaszcza że starostwa mają już w tej mierze rozeznanie. Mogłyby zajmować się koordynowaniem udzielania sądowej pomocy prawnej przez adwokatów i radców prawnych, odciążając sądy. Mogłyby jednak zajmować się także udzielaniem przedsądowej i pozasądowej pomocy prawnej . Wyjaśnienie zainteresowanemu jego sytuacji prawnej, udzielenie prostej informacji, wskazanie środków działania prowadzi często do rezygnacji z wnoszenia sprawy do sądu. Potrzeby osób ubogich nie ograniczają się ponadto do reprezentacji przed sądem – a tylko to właściwie gwarantuje (i to w bardzo ograniczonym w praktyce zakresie) obecny system pełnomocnictwa z urzędu. Powstanie sieci powiatowych centrów pomocy prawnej przyczyniłoby się także do wypracowania ujednoliconych standar-dów pracy, stworzenia programów szkoleń dla pracowników centrów, opracowania materiałów informacyjnych i edukacyjnych dla obywateli. Centra współdziałałyby z prawnilcami-praktykami, w ramach centrów mogłaby odbywać się także część szkolenia aplikacyjnego dla wszystkich zawodów prawniczych. Wreszcie, co bardzo ważne, centra zatrudniałyby własną, stosownie przeszkoloną, kadrę prawniczą – absolwentów prawa. Wiele, jeśli nie większość spraw, z jakimi do różnych organizacji zwracają się osoby ubogie, nie wymaga bowiem pomocy adwokata czy radcy prawnego. Sędzia J. Żuralski proponuje, by pracownicy takich centrów mieli prawo reprezentowania klienta przed sądem w sprawach drobnych oraz by praca w centrum była jedną ze „ścieżek” umożliwiających uzyskanie uprawnień do wykonywania tradycyjnych zawodów prawniczych . To dobre propozycje.

Uwzględniając wniosek, sąd wydaje postanowienie o ustanowieniu pełnomocnika z urzędu – adwokata lub radcy prawnego. Wydanie postanowienia jest na mocy art. 118 k.p.c. równoznaczne z udzieleniem pełnomocnictwa procesowego. Następnie sąd zwraca się do właściwej okręgowej rady adwokackiej lub do rady okręgowej izby radców prawnych o wyznaczenie osoby do prowadzenia sprawy z urzędu. Właściwa rada wyznacza konkretnego adwokata lub radcę prawnego.

Zwolnień, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, dokonuje Państwowa Komisja Kwalifikacyjna na wniosek osoby ubiegającej się o nadanie licencji zawodowej, złożony przed upływem 2 lat od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

Osoby, które w dniu wejścia w życie ustawy prowadziły na podstawie obowiązujących przed tym dniem przepisów działalność zawodową w za-kresie pośrednictwa w obrocie nieruchomościami lub zarządzania nieru-chomościami, mogą

Osoby z wykształceniem wyższym, legitymujące się świadectwem ukończenia, przed dniem wejścia w życie ustawy, kursu specjalistycznego z

zakresu szacowania nieruchomości, mogą ubiegać się, z zastrzeżeniem ust.

4, o nadanie uprawnień zawodowych w zakresie szacowania nieruchomości, pod warunkiem ukończenia uzupełniającego kursu kwalifikacyjnego, którego program został uzgodniony z Prezesem Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju

Art. 22G. [Powszechna taksacja] Wartości katastralne, przy przeprowa-dzanej po raz pierwszy powszechnej taksacji nieruchomości, ustala się na dzień 31 grudnia roku poprzedzającego rok, w którym na mocy odrębnych przepisów zostanie wprowadzony podatek od nieruchomości naliczany od jej wartości.

Art. 227. [Waloryzacja] Do czasu ogłoszenia przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego wskaźników zmian cen nieruchomości waloryzacji

Art. 222. [Opłaty przy zarządzie] 1. Przepisy art. 83 stosuje się odpo-wiednio do nieruchomości oddanych w zarząd przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy. Zmiany wysokości stawek procentowych opłat rocznych dokonają, w drodze decyzji, właściwe organy, w terminie roku od dnia wejścia w życie ustawy.

2. Wniesione do dnia wejścia w życie ustawy pierwsze opłaty z tytułu zarządu nieruchomością nie podlegają zwrotowi.

Art. 220. |Terminy zagospodarowania] 1. Jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy nie były ustalone terminy zagospodarowania nieruchomości gruntowej stanowiącej przedmiot użytkowania wieczystego, właściwy organ może, w ciągu roku od dnia wejścia w życie ustawy, ustalić te terminy w drodze decyzji.

Terminy zagospodarowania

Art. 216. [Zwrot wywłaszczonych nieruchomości! Przepisy rozdziału

6 działu III niniejszej ustawy stosuje się odpowiednio do nieruchomości przejętych lub nabytych na rzecz Skarbu Państwa na podstawie art. 6 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości (Dz.U. z 1974 r. Nr 10, poz. 64 i z 1982 r. Nr 11, poz. 79), ustawy z dnia 22 maja 1958 r. o terenach dla budownictwa domów jednorodzinnych w miastach i

Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio do obiektów sakralnych, kla-sztorów, domów zakonnych i innych obiektów kościelnych, użytkowanych w całości przez byłych właścicieli lub ich następców prawnych. Jeżeli obiekty te są użytkowane tylko w części, przepis ust. 2 stosuje się wyłącz-nie w granicach faktycznego władania.

Przepisu ust. 2 nie stosuje się do gruntów oddanych w użytkowanie wieczyste osobom innym niż byli właściciele oraz do gruntów

Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, sposób zaliczania na pokrycie opłat za użytkowanie wieczyste lub ceny sprzedaży działki bu-dowlanej i ceny sprzedaży położonych na niej budynków lub lokali, stano-wiących własność Skarbu Państwa, wartości nieruchomości pozostawio-nych na terenach nie wchodzących w skład obszaru

Art. 212. [Mienie pozostawione za granicą] 1. Na pokrycie opłat za użytkowanie wieczyste lub ceny sprzedaży działki budowlanej oraz ceny sprzedaży położonych na niej budynków lub lokali stanowiących własność Skarbu Państwa, osobom, które w związku z wojną rozpoczętą w 1939 r. pozostawiły nieruchomości na terenach nie wchodzących w skład

Art. 209. [Prawo zabudowy] Osoby, które uzyskały prawo zabudowy nie-ruchomości ustanowione przed dniem wejścia w życie dekretu z dnia 26 października 1945 r. o prawie zabudowy (Dz.U. Nr 50, poz. 280), mogą żądać przekształcenia tego prawa w użytkowanie wieczyste. Przekształcenie następuje w drodze decyzji właściwego organu, w której określa się także warunki użytkowania wieczystego, z zachowaniem zasad określonych w art. 62. Decyzja stanowi